Jeszcze na początku lat 90. mieliśmy 16 uczelni wojskowych, w tym 5 akademii i 11 wyższych szkół oficerskich. Prawie każdy rodzaj wojsk oraz służb mundurowych miał wyższą szkołę oficerską swojej specjalności. Zapewniały one kadrę dowódczą niezbędną do funkcjonowania ówczesnej, 300-tysięcznej armii. W ramach szkolnictwa wojskowego funkcjonowało też 21 szkół chorążych i 19 szkół podoficerskich. Zmniejszenie armii spowodowało, że większość szkół oficerskich została zlikwidowana. Dziś mamy zaledwie trzy akademie i dwie szkoły oficerskie.
Niewątpliwie wzrósł poziom dydaktyczny uczelni wojskowych. Szczególnie, gdy weźmiemy pod uwagę, jak prezentowało się szkolnictwo wojskowe jeszcze 20–30 lat temu. Kadra dydaktyczna w większości przypadków miała jedynie stopnie magistrów, tu i ówdzie pojawiał się doktor. Dziś w wyniku reorganizacji szkolnictwa poziom wykształcenia wzrósł, a to dlatego, że kadra ma wykształcenie adekwatne do wymagań stawianych przed nauczycielami akademickimi.
Szkopuł w tym, że – przy wielkim szacunku, jakim darzę nauczycieli wojskowych – większość z nich nie ma doświadczenia bojowego, które powinno się wykorzystać w procesie dydaktycznym przyszłych oficerów i podoficerów. Czy zatem wojskowi decydenci nie powinni umożliwić, by z poszczególnych jednostek oddelegowano doświadczonych żołnierzy mających predyspozycje pedagogiczne do szkolenia przyszłych kadr dowódczych Wojska Polskiego? Uważam, że szkolenie przeprowadzone przez podoficerów czy oficerów z doświadczeniem bojowym wyniesionym z misji będzie skutecznym uzupełnieniem wiedzy przekazywanej w wojskowych wyższych szkołach.
Oddelegowanie na przykład na trzy miesiące doświadczonych żołnierzy z linii sprawi, że będą do dyspozycji słuchaczy w czasie szkolenia na uczelniach. Możliwość uzupełnienia wiedzy wyniesionej z opracowań i periodyków naukowych dotyczących warunków działania polskich żołnierzy w czasie misji w Iraku, Czadzie czy w Afganistanie poprzez możliwość rozmowy z tymi, co tam walczyli, zaowocuje wzrostem wiedzy na temat działania żołnierza w warunkach bojowych. A to ważne, bo współczesne pole walki zmienia się, choć zasady, jak zwyciężać i nie być zwyciężonym, pozostają takie same od wieków.
Szkolnictwo wojskowe nie powinno być tylko teorią uzupełnioną przez symulatory czy szkolne poligony i praktyki w jednostkach wojskowych. Dydaktyka wojskowa, która umie czerpać z doświadczenia praktycznego wyniesionego z pola walki, będzie skuteczniejsza dla przyszłych podoficerów i oficerów Wojska Polskiego.
komentarze