Służba w „mundurze” w kwiaty, czyli co robi wojskowy chirurg, kiedy nie jest na wojnie.

Wydawać by się mogło, że żołnierze tylko się szkolą, przygotowują do walki i czekają na moment, aby wykorzystać swoje umiejętności. Są też tacy, którzy cały czas mają kontakt z sytuacjami, w których walczy się o życie, choć nie zawsze dzieje się to w sytuacjach bojowych. Taką służbę pełnią m.in. lekarze, tacy jak płk dr n. med. Robert Brzozowski, chirurg z Wojskowego Instytutu Medycznego.

To żołnierz o wyjątkowej wiedzy z dziedziny medycyny pola walki, którą zdobywał w czasie ponaddwuletniej służby na misji w Ghazni w Afganistanie. Pełnił tam funkcję zarówno szefa zespołu chirurgicznego, jak i szpitala polowego. Z jego doświadczeń korzystali nie tylko polscy lekarze służący razem z nim poza granicami kraju, lecz także chirurdzy amerykańscy, z którymi również operował.

Od sześciu lat kieruje Zakładem Medycyny Pola Walki w Wojskowym Instytucie Medycznym, gdzie rozwija umiejętności polskich lekarzy i ratowników w działaniach bezpośrednio związanych z operacjami wojskowymi oraz przekazuje im wiedzę, jak wykorzystać doświadczenia misyjne w cywilnej służbie zdrowia. „A służba w Afganistanie? Nie ukrywam, że tęsknię za pracą w tamtych warunkach i za naszym zespołem medycznym”. 

Powrót do kraju, praca w Wojskowym Instytucie Medycznym to duża zmiana w porównaniu z misją w Afganistanie. Tam, nawet pod ostrzałem, płk Brzozowski leczył najcięższe rany. Teraz wielokrotnie spędza czas na dyżurach w gotowości, która nie zawsze kończy się na sali operacyjnej. „Dziś zdarza się mniej wypadków, w których jest potrzebna nagła interwencja chirurgiczna. Dlaczego tak jest? Nie wiem. Może kierowcy, szczególnie zimą, jeżdżą ostrożniej? Może to zasługa lepszych samochodów? Zwykłe dyżury nie są już tak intensywne jak kiedyś. I najczęściej zupełnie nie można ich porównać do pracy na misji wojskowej”, mówi Brzozowski. Towarzyszyłem doktorowi z aparatem fotograficznym na jednym z takich ostrych dyżurów w WIM.