Odpowiedzialna, zaangażowana, nigdy się nie poddaje i nie odpuszcza – tak o st. szer. Monice Krasińskiej-Ligejce, laureatce Buzdygana 2021, mówią koledzy, dowódcy i podwładni. Ona sama przyznaje, że jest uparta i lubi wyznaczać sobie nowe cele oraz podejmować wyzwania – im trudniejsze do zrealizowania, tym lepiej. I ta zasada przyświeca kolejnym etapom jej zawodowego życia.
Pierwszym z tych etapów było radio. – Jestem ciekawa świata, a bycie dziennikarzem daje możliwość znalezienia się w różnych miejscach, zajrzenia tam, gdzie inni nie mają wstępu – tłumaczy Krasińska-Ligejka. W Polskim Radiu Katowice zajmowała się górnictwem i katastrofami budowlanymi. – Nie lubiłam prostych, łatwych i przyjemnych tematów. Interesowali mnie ludzie z pasją, a większość górników ma tę pasję, miłość i szacunek do ziemi – opowiada. Ponieważ jest przeciwniczką robienia materiałów o czymś, czego nie doświadczyła, zjeżdżała na dół do kopalni, aby tam rozmawiać z górnikami i obserwować ich pracę. „Chciałam zaistnieć w tym świecie jako kobieta i po latach mi się to udało – mówi. Górnicy przestali łapać się za głowę, kiedy pojawiała się w kopalnianych korytarzach, i narzekać, że baba przyniesie im nieszczęście, za to szczerze z nią rozmawiali.
O misji w prostych słowach
Dziennikarka pisała także o wojsku, specjalsach i poligonowych ćwiczeniach. – Marzyłam, żeby zostać korespondentką wojenną. I to też mi się udało – wspomina. Dwukrotnie wyjechała jako reporterka do Afganistanu, aby relacjonować działania żołnierzy polskiego kontyngentu. Stworzyła cykl audycji „Zrozumieć Afganistan”, pisała też o swoich przeżyciach na blogu. – Chciałam opowiedzieć prostymi słowami o misji – wyjaśnia. Gdy wróciła do kraju, wiele żon żołnierzy jej dziękowało. Twierdziły, że dzięki jej materiałom dowiedziały się, jak wygląda służba na misji, bo ich mężowie niechętnie o tym w domu opowiadali.
– Poznałem Monikę Krasińską-Ligejkę na XII zmianie w bazie Ghazni, była wszystkim zainteresowana, aktywna, chciała jeździć z żołnierzami na patrole i obserwować ich służbę z bliska – opowiada płk Tomasz Białas, wówczas żołnierz Jednostki Wojskowej Komandosów, dziś dowódca 13 Śląskiej Brygady Obrony Terytorialnej. – Podziwiałem jej profesjonalizm i zaangażowanie w pracę – dodaje oficer. Dlatego kiedy pułkownik przeszedł do wojsk obrony terytorialnej jako dowódca 13 ŚBOT, zaproponował Monice posadę rzecznika brygady. – To było niesamowite wyzwanie, które od razu mi się spodobało – przyznaje st. szer. Krasińska-Ligejka. W 2019 roku po 17 latach pracy odeszła z radia i włożyła mundur WOT-u.
Psy w armii
Jej pasją, obok dziennikarstwa, były psy i praca z nimi. – Kiedy opisywałam katastrofy górnicze i budowlane czy służbę w Afganistanie, czułam, że chcę robić coś więcej, niż tylko obserwować i relacjonować. Chcę być w środku wydarzeń i działać, pomagać – tłumaczy Monika. Ze swoim owczarkiem belgijskim Aresem zaczęła szkolenie z tropienia, potem założyła ze znajomymi stowarzyszenie, w którym szkolili psy poszukiwawczo-ratownicze. Brała z Aresem udział w akcjach poszukiwawczych, m.in. w ochotniczej straży pożarnej.
– Podczas jednej z rozmów dowiedziałem się, że st. szer. Krasińska-Ligejka działa jako ratownik z psami. Uznałem, że takie grupy poszukiwawcze przydałyby się w WOT. Zaproponowałem, aby je stworzyła – wspomina gen. broni Wiesław Kukuła, dowódca WOT-u. Realizując kolejne wyzwanie, Monika została koordynatorką programu pilotażowego grup poszukiwawczo-ratowniczych z psami „GPR K9 WOT” w 13 ŚBOT.
– Poświęciła się ich tworzeniu bez reszty, jej Ares został pierwszym psem ratowniczym w polskim wojsku. Potem stał się nim drugi pies Moniki – Carbon – opowiada płk Białas. Kiedy projekt ruszał w 2019 roku, istniała tylko koncepcja, nie było nawet podstaw prawnych dla takich grup w WOT. Trzeba było zacząć od zmian w regulacjach, szkolić nawigatorów, przewodników i psy. – Ten projekt to jej dziecko, walczyła o niego konsekwentnie – podkreśla st. szer. Arkadiusz Pilszczek, przewodnik psa z 13 ŚBOT. Jak mówi, to Monika namówiła go, aby wstąpił ze swoim psem do WOT-u. – Jako dowódca i żołnierz jest odpowiedzialna, kreatywna. Wszystko, czego się podejmie, stara się doprowadzić do końca – dodaje st. szer. Pilszczek.
Dzięki jej staraniom powstały zapisy o psach kontraktowych, a w lipcu zeszłego roku GPR K9 weszła oficjalnie w struktury 13 ŚBOT.
– St. szer. Krasińska-Ligejka wkłada całe serce w to, co robi, i jest nieustępliwa – zaznacza gen. Kukuła. Opowiada, jak w środku nocy przesyłała mu wiadomość, że znalazła błędy w opublikowanym na sejmowej stronie rozporządzeniu w kwestii GPR w armii. – Z jednej strony doprowadza mnie to do szału, ale z drugiej strony lubię ludzi tak zaangażowanych i konsekwentnych. Każdemu dowódcy życzyłbym takiego szefa projektu – mówi szef WOT-u.
Jak przyznaje Monika, największym problemem podczas tworzenia GPR K9 w WOT było przekonanie innych osób zajmujących się cywilnym ratownictwem, że te grupy nie są dla nich konkurencją, lecz uzupełnieniem ich możliwości. – Podczas wojny w Ukrainie często pod zawalonymi budynkami uwięzieni są ludzie, a cywilni ratownicy nie mogą im pomóc, bo wokół trwają walki. Wojsko z kolei nie ma takich umiejętności. I tu przydałyby się takie grupy jak nasze – tłumaczy koordynatorka projektu.
Teraz st. szer. Monika Krasińska-Ligejka ma w planach utworzenie w Kuźni Raciborskiej centrum ze sztucznym gruzowiskiem, w którym GPR K9 będą mogły się szkolić. – Na pewno jej się uda, przecież zawsze osiąga cel – stwierdza st. szer. Pilszczek.
autor zdjęć: DWOT
komentarze