Admirał Phil Davidson, szef amerykańskiego Dowództwa Indo-Pacyficznego, stwierdził niedawno przed komisją sił zbrojnych Izby Reprezentantów, że w obszarze jego odpowiedzialności US Navy posiada jedynie połowę wymaganej liczby okrętów podwodnych. Jeśli przyjrzymy się programowi budowy nowych jednostek, łatwo będzie zauważyć, że w kolejnych latach sytuacja ta będzie się jedynie pogarszać. Poprawa, o ile zachowane zostaną obecnie zakładane terminy, nastąpi dopiero w roku 2035. Problem może się okazać głębszy – przy spadającej liczbie okrętów i przyspieszonym w stosunku do przyjmowanego jeszcze trzy lata temu harmonogramie budowy nowych, stoczniom może zabraknąć mocy przerobowych, by w terminie prowadzić okresowe przeglądy i naprawy starszych jednostek.
US Navy posiada dziś 51 atomowych uderzeniowych okrętów podwodnych (SSN). Należą one do trzech typów: Los Angeles, Sea Wolf oraz Virginia. Jeśli policzyć również okręty uzbrojone w pociski manewrujące (SSGN), w służbie znajdują się także cztery jednostki zmodernizowanego typu Ohio, które jednak z uwagi na rozmiary i parametry nie do końca stanowią alternatywę dla okrętów uderzeniowych. Zgodnie z ogłoszonym pod koniec 2016 r. planem budowy floty 355 okrętów w składzie US Navy powinno znajdować się 66 jednostek klasy SSN. Tak jednak nie jest i długo jeszcze nie będzie. Przy obecnie zakładanym tempie budowy i wycofywania starszych jednostek cel ten zostanie osiągnięty dopiero w 2048 r. Co więcej, do 2028 r. (wedle części źródeł – do 2026 r.) liczba atomowych uderzeniowych okrętów podwodnych spadnie do zaledwie 42 jednostek. Do tego czasu ze służby zostaną wycofane również wspomniane wcześniej cztery okręty typu Ohio, co uczyni braki jeszcze bardziej widocznymi.
Około 30 amerykańskich uderzeniowych okrętów podwodnych dyslokowanych jest dziś na wodach Pacyfiku, czyli w obszarze odpowiedzialności kierowanego przez adm. Davidsona Dowództwa Indo-Pacyficznego. Oczywiście nie znaczy to to samo, co operacyjnie dostępnych. Część z nich przechodzi okresowe remonty, część stoi w portach, w morzu znajduje się najpewniej około jedna trzecia z nich. Jeśli spojrzymy na mapę i zakreślony na niej wspomniany obszar odpowiedzialności Dowództwa Indo-Pacyficznego, łatwo będzie zrozumieć, dlaczego tę liczbę trudno uznać za wystarczającą. Teatr operacyjny rozciągający się, jak to ujął były sekretarz obrony James Mattis „od Hollywood do Bollywood”, jest teatrem oceanicznym i jakość dostępnych jednostek nie zawsze jest tu w stanie zrekompensować ich liczbę. Chińska Republika Ludowa, według danych The Military Balance 2018, posiada dziś 58 uderzeniowych okrętów podwodnych, w tej liczbie mieści się dziewięć jednostek z napędem jądrowym. Jeśli przyjąć podobne założenia, jak w wypadku USA, tj. że operacyjnie dostępna jest mniej więcej jedna trzecia z nich, da to wartość ok. 20 jednostek. A Chiny to przecież nie jedyne z wyzwań w tym regionie.
USS Virginia. Fot. Wikipedia
Problem dostępności nie wynika wyłącznie z samej liczby posiadanych jednostek. Jest on powodowany również dostępnością części, mocami przerobowymi stoczni, a także brakiem w nich wykwalifikowanej kadry. Jak się okazuje, cztery rządowe stocznie nie są w stanie budować jednocześnie kolejnych okrętów typu Virginia (chociaż sam czas budowy udało się zredukować z 84 do 66 miesięcy), wkrótce także mających zastąpić okręty strategiczne typu Ohio jednostek typu Columbia, a jednocześnie remontować starszych okrętów typu Los Angeles. W związku z tym prace remontowe zostały zlecone również dwóm stoczniom prywatnym – General Dynamics Electric Boat oraz Huntington Ingalls Industries’ Newport News Shipbuilding – te jednak borykają się ze wspomnianymi powyżej problemami. Dziś już trzy okręty typu Los Angeles czekają na remont, czyli nie są już certyfikowane do wykonywania operacji morskich, a jednocześnie nie znajdują się jeszcze w doku remontowym. Obok trudności operacyjnych powoduje to również problemy budżetowe – fundusze przewidziane na ich remont trzeba będzie wygospodarować w kolejnych latach budżetowych, obecnie pozostaną zaś one niewykorzystane.
Jednym z pomysłów US Navy na zwiększenie liczby dostępnych okrętów podwodnych jest gruntowny remont, wymiana paliwa i przedłużenie resursów pięciu jednostek typu Los Angeles. Jednak patrząc na skalę opisanych problemów opcja to może okazać się mało odpowiednią.
W niejawnej części posiedzenia komisji adm. Davidson mówił także o priorytetach Dowództwa Indo-Pacyfiku w zakresie zaopatrzenia w amunicję. Szczegóły pozostały oczywiście niejawne, ale wiadomo jednak, że wśród priorytetów znalazły się: torpedy Mark-48, pociski przeciwokrętowe LRASM, przeciwlotnicze SM-6 oraz manewrujące Tomahawk Block IV, a także pociski powietrze-powietrze AIM-120D oraz AIM-9X. Admirał zwrócił także uwagę na niewystarczającą liczbę dostępnych lotniskowców i okrętów amfibijnych. Budżet obronny supermocarstwa bez wątpienia nie ma sobie równych na świecie, jednak również potrzeby, jakim musi on sprostać, są olbrzymie. Podobnie jak wyzwania z jakimi US Navy będzie sobie musiała radzić w nieodległej przyszłości na obszarze Dalekiego Wschodu.
autor zdjęć: wikipedia
komentarze