Opracowane przez amerykańską armię jesienią 1945 roku wymagania wobec nowego strategicznego bombowca dalekiego zasięgu były bardzo proste. Miał unieść atomowy ładunek przynajmniej na odległość 11–15 tys. km. Rok później armia ogłosiła przetarg. Wygrała go firma Boeing. Pierwszy bombowiec noszący oznaczenie YB-52, został oblatany w 1952 roku, a trzy lata później rozpoczęła się jego seryjna produkcja i wdrażanie do służby jako B-52. Maszynę tę trudno było wówczas – i do dziś się to specjalnie nie zmieniło – określać inaczej niż ogromna.
Zatankowany, uzbrojony i gotowy do lotu B-52 waży około 230 t, z czego przewożone w luku bomby ważą 32 t. Aby to wszystko unieść, potrzeba nie tylko ośmiu odrzutowych silników, ale również skrzydeł o rozpiętości 56 m. Dla porównania – współczesne F-16, mają skrzydła o rozpiętości 10 m. W momencie wejścia do służby B-52 niewątpliwie imponowały rozmiarami, nic więc dziwnego, że piloci zaczęli je pieszczotliwie nazywać BUFF, czyli Big Ugly Fat Fucker. Tłumaczenie pozostawię tym razem czytelnikom.
Ktoś powie, okej, B-52 jest fajną konstrukcją, ale to lotniczy emeryt. W końcu w linii pojawiły się w 1955 roku (dekadę później US Air Force miało flotę składającą się z prawie 650 maszyn, czyli aż 42 dywizjony!). Tak leciwy samolot już dawno mógłby iść na żyletki. Nic bardziej mylnego! Owszem, nie ma ich w jednostkach tak wiele jak kiedyś, bo zaledwie nieco ponad 70 sztuk z rocznika 1960–1962, ale nadal są. Prawie sześćdziesięcioletnie maszyny! Co więcej, amerykańskie dowództwo zdecydowało, że wszystkie B-52H zostaną zmodernizowane tak, aby przedłużyć ich resursy techniczne o 30 lat. Co to oznacza? W największym skrócie, że piloci, którzy zasiądą za ich sterami, gdy będą odlatywały pod koniec lat czterdziestych tego wieku, być może jeszcze się nie narodzili!
I teraz możemy przyjąć dwie postawy. Można kpić, że amerykańskiej armii nie stać na zakup nowoczesnych bombowców strategicznych, dlatego chce tchnąć drugie życie w maszyny. Albo poważnie się zastanowić, czym kierują się nasi sojusznicy i jeśli ich postępowanie jest słuszne – wziąć z nich przykład.
Zacznijmy od tego, do czego jest potrzebny B-52 amerykańskiej armii? Oczywiście, nie do klasycznego bombardowania, do którego został stworzony w latach czterdziestych. Wprawdzie B-52 są naszpikowane elektronicznymi systemami obronnymi, ale nowoczesne rakietowe systemy przeciwlotnicze mogą się dla nich okazać zabójczym przeciwnikiem. Owszem nie pplot krótkiego zasięgu (typu Grom), bo dla nich latają one za wysoko, ale rakiety średniego zasięgu już tak.
Do czego zatem może przydać się maszyna mogąca zabrać 32 t bomb? A kto powiedział, że muszą to być klasyczne konstrukcje, a nie np. pociski kierowane dalekiego zasięgu? Oczywiście nie tylko z głowicami odłamkowo-burzącymi, termobarycznymi etc., ale także z nuklearnymi. Dla jasności, Amerykanie nie twierdzą, że system odstraszania nuklearnego ma być oparty na B-52. Te czasy już dawno minęły i nie wrócą więcej. Mają być tylko jednym z wielu narzędzi w kuferku US Army.
I tutaj trzeba docenić amerykański pragmatyzm. Skoro mogą mieć uzbrojenie, które po stosownej modernizacji będzie spełniało swoje zadania w sposób dobry, jego wiek im nie przeszkadza. Zdecydowanie podzielam taki tok myślenia. Dlatego bardzo podobała mi się pokazana w Kielcach, na MSPO, zmodernizowana wersja naszych wozów rozpoznawczych BWR. Tak, nadal to projekt bazujący na BWP-1 z lat sześćdziesiątych, ale tylko z pozoru. Armata jest starszego typu, bo nie było sensu jej wymieniać. To pojazdy nie do walki, a do zwiadu. Dostały jednak nowe: radary pola walki, optoelektronikę, system obserwacji dookólnej i łączność. Nawet zespół napędowy jest nowy. Więc tym, co zostało ze starego, jest kształt. A ten, cóż… Niech zwiadowcy powiedzą, czy woleliby siedzieć w nowym BWR-1S lub 1D, czy np. w Rosomaku? Który pojazd łatwiej zniknie za pagórkiem lub w niewielkim wąwozie? No właśnie.
Na koniec jedno „ale”. Modernizacja jest dobra i warto po to narzędzie sięgać. Jednak kluczowe jest podjęcie właściwej decyzji, kiedy jest ona najlepszym krokiem, a kiedy trzeba sięgnąć zdecydowanie głębiej do portfela i zlecić opracowanie zupełnie nowej konstrukcji.
komentarze