moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

SERE to coś więcej niż przetrwanie

O ile w surwiwalu chodzi o to, żeby utrzymać się przy życiu jak najdłużej, o tyle celem SERE jest to, by przeżyć na terenie przeciwnika i w niewoli tak długo, aż ktoś nas odzyska – tłumaczy Damian, instruktor z jednostki wojskowej Agat. Podoficer jest jednym z kilku żołnierzy, którzy przeszli zaawansowany kurs przetrwania w Stanach Zjednoczonych.

SERE to skrót od słów survival, evasion, resistance, escape – czyli: przetrwanie, unikanie, opór w niewoli oraz ucieczka. Takie szkolenia są szczególnie ważne dla żołnierzy wojsk specjalnych.

Damian, podoficer i instruktor z jednostki wojskowej Agat: To prawda. SERE jest ważne dla tzw. personelu wysokiego ryzyka. To dotyczy między innymi pilotów, ale również żołnierzy wojsk specjalnych. Proszę pamiętać, że jako żołnierze tej formacji działamy w niewielkich grupach, najczęściej w oderwaniu od wojsk własnych. Musimy wiedzieć, jak przetrwać w niewoli lub na terenie kontrolowanym przez przeciwnika.

Tylko nieliczni żołnierze uczestniczą w szkoleniach SERE na poziomie C, Pan go ukończył.

Skierowano mnie na zaawansowany kurs dla personelu narażonego na izolację, czyli szkolenie na poziomie C. Przeszedłem go w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu, gdzie Cykl Rozpoznania i SERE prowadzą prawdziwi pasjonaci w tej dziedzinie.

Na czym polega specyfika SERE C?

To wyczerpujące szkolenie, które realizujemy zimą w warunkach górskich. Kursanci zmagają się ze skrajnym zmęczeniem i wyziębieniem. Podczas mrozu muszą pokonywać dziesiątki kilometrów, zaliczają przeprawy wodne, poruszają się skrycie na terenie kontrolowanym przez przeciwnika. W programie zajęć jest także przebywanie w niewoli. To jeden z ważniejszych elementów tego kursu, jest też największym wyzwaniem dla wszystkich uczestników. To sprawdzian nie tylko kondycji fizycznej, lecz przede wszystkim odporności psychicznej żołnierzy. Żołnierze muszą w niewoli postępować tak, by nie zostali wykorzystani przez przeciwnika.

Uczestnicy kursów SERE na poziomie C twierdzą, że to najtrudniejsze szkolenie, jakie zaliczyli w życiu. Co sprawiło, że postanowił Pan rozwijać się akurat w tej dziedzinie?

Służę od 17 lat, ale muszę przyznać, że szkolenie SERE rzeczywiście było i jest jednym z najtrudniejszych, jakie przeszedłem w wojsku. Najważniejszą wartością wyniesioną z kursów jest dla mnie szacunek do życia ludzkiego. Jeśli żołnierz chce chronić czyjeś dobro, to w pierwszej kolejności musi się nauczyć szacunku do własnego życia. O ile w surwiwalu chodzi o to, żeby utrzymać się przy życiu jak najdłużej, o tyle celem SERE jest to, by przeżyć na terenie przeciwnika i w niewoli tak długo, aż ktoś nas odzyska.

Wiosną ukończył Pan też bardzo wymagający kurs w Stanach Zjednoczonych – SERE Specialist Training w Centrum Szkolenia Amerykańskich Sił Powietrznych w bazie Fairchild. Wcześniej udało się to zaledwie kilku żołnierzom i to także z wojsk specjalnych, m.in. z GROM-u i Jednostki Wojskowej Komandosów w Lublińcu. Jak Pan to szkolenie wspomina?

Przepraszam za wulgaryzm, ale to była klasyczna „przepierdolka”. Duży nacisk był położony na wysiłek fizyczny. Kiedy byliśmy w bazie, dostawaliśmy wycisk od świtu na hali sportowej, później były zajęcia teoretyczne. Gdy działaliśmy w terenie, nie było łatwiej. Musieliśmy wykonywać zadania stawiane przez instruktorów. Nieraz byliśmy głodni i niewyspani. Przez niespełna pół roku szkoliliśmy się w różnych warunkach terenowych i innych strefach klimatycznych.

Jak zorganizowany był ten kurs?

Do udziału w moim szkoleniu zakwalifikowało się 25 żołnierzy, a ukończyło go tylko 13. Eliminowali ludzi instruktorzy, gdy kursant zgromadził zbyt mało punktów w czasie nauki. Sporo osób odpadło też przez kontuzje. A o te było bardzo łatwo.

Szkolenie było podzielone na kilka faz. Prawie wszystkie odbywały się w stanie Waszyngton w USA, gdzie mogliśmy się uczyć w różnych warunkach terenowych – od pustyni po ocean. Rozpoczęliśmy kurs od zajęć teoretycznych związanych z zagadnieniami SERE. Później przez 56 dni szkoliliśmy się praktycznie. Ćwiczyliśmy np. techniki linowe, budowaliśmy wyciągi i organizowaliśmy ewakuację poszkodowanych. Musieliśmy także trenować nawigację w lasach i szkolić się z zakresu medycyny polowej. Ale to nie wszystko. Szkoliliśmy się na wybrzeżu, na otwartym oceanie i w lasach tropikalnych. Jednym z etapów kursu była także faza dotycząca metodyki nauczania. Wówczas, już jako instruktorzy, musieliśmy udowodnić, że wszystko, czego się nauczyliśmy, potrafimy przekazać kolejnym kursantom.

A jakie zadania wykonywaliście podczas kursu?

Tak naprawdę to w każdej fazie musieliśmy wykonywać podobne zadania, czyli np. rozpalać dziesiątki ognisk na czas, budować schronienia, pozyskiwać wodę i pożywienie. I mimo że powtarzaliśmy działania, to w różnych strefach klimatycznych przebiegały one zupełnie inaczej. Bo inaczej buduje się schronienie na pustyni, a inaczej nad oceanem.

Który etap nauki był najciekawszy?

Na pewno fazy klimatyczne. Dzięki nim mogliśmy się przekonać, jak działa nasz organizm w różnych warunkach. Wyzwaniem była pustynia, ze względu na upały i suche powietrze. Trzeba było dobrze zbudować schronienie, żeby ukryć się przed słońcem i wszechobecnym piachem. Nie można też było zbyt intensywnie działać, by się nie odwodnić. Instruktorzy ostrzegali nas również przed skorpionami, ale ja żadnego nie zobaczyłem. Polowaliśmy natomiast na węże.
Na wybrzeżu z kolei naszym przeciwnikiem był silny wiatr. No i przekonałem się, że owoce morza są niestrawne na dłuższą metę. Przynajmniej dla mnie.

Jako instruktor za cenną lekcję uważam fazę metodyczną. Nauczyłem się tam między innymi tego, by zajęcia teoretyczne zawsze podpierać przykładami wziętymi z życia. By zaliczyć tę ostatnią, metodyczną fazę, trzeba było przeprowadzić dziewięć zajęć, w tym dwa bloki po osiem godzin każdy.

Gdy leciał Pan do USA, był już doświadczonym instruktorem SERE. Czy zdobyta tam wiedza zmieni jakoś Pana działania?

Podczas szkolenia za oceanem nauczyłem się wielu rzeczy, których nie poznałbym nigdzie indziej. Głównie chodzi o możliwości mojego organizmu. Mogłem sprawdzić, co się dzieje, gdy długo przebywam na morzu, pływam na tratwie lub jestem wystawionym na mróz. Nie bez znaczenia dla ciała jest także to, że przez dwa tygodnie śpi się w szałasach, w dyskomfortowych warunkach, a nie w łóżku. Intensywność tego kursu była ogromna, o czym świadczy ubytek mojej wagi. Podczas każdej fazy chudłem, więc później, w przerwach, musiałem szybko nadrabiać utratę masy ciała.

Czy szkolenia SERE, które teraz Pan organizuje dla żołnierzy jednostki specjalnej Agat, są w jakimś stopniu wzorowane na kursie amerykańskim?

Na pewno z wielu rozwiązań zaobserwowanych za oceanem korzystam w Polsce. Tak się dzieje właśnie podczas zajęć teoretycznych. Zawsze, tak jak mnie uczono w USA, dobieram do tematów przykłady z życia. Spotykam się też z ludźmi, którzy byli w izolacji i przetrwali, a później opowiadam o tym na wykładach. Ponadto w wojskach specjalnych trwają prace nad nowym programem szkolenia personelu narażonego na izolację. Wszyscy uczestnicy kursów za oceanem będą mieli okazję pracować wspólnie nad nowym dokumentem.

Damian, podoficer jednostki Agat w Gliwicach, służy w wojsku od 17 lat. Ukończył Szkołę Chorążych w Pile, po której skierowano go do 20 Brygady Zmechanizowanej, a następnie do 10 Brygady Logistycznej i Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej. Od 2011 roku jest żołnierzem wojsk specjalnych.

Rozmawiały Magdalena Kowalska-Sendek, Ewa Korsak

autor zdjęć: Ewa Korsak, Magdalena Kowalska-Sendek

dodaj komentarz

komentarze

~mj
1517162760
A co z boleriozą i innymi chorobami na które zołnierze nie są ubezpieczeni?
AC-84-B5-1D

Czarne Pantery, ognia!
 
Najtrudniejsze w służbie na polsko-białoruskiej granicy jest…
Rekompensaty na ostatniej prostej
Niebezpieczne incydenty na polsko-białoruskiej granicy
Kajakami po medale
Odbudowa obrony cywilnej kraju
Pół tysiąca terytorialsów strzeże zachodniej granicy
Broń przeciwko wrogim satelitom
USA przyłączyły się do ataku Izraela na Iran
Generał „Grot” – pierwszy dowódca AK
BWP-1 – historia na dekady
Tłumy na zawodach w Krakowie
Radar na bezpieczeństwo
W drodze do amunicyjnego bezpieczeństwa
Dekapitacyjne uderzenie w Iran
Ewakuacja Polaków z Izraela
Nabór do „Wakacji z wojskiem” 2025 trwa
Polacy i Holendrzy razem dla obronności
Demony wojny nie patrzą na płeć
Żołnierze WOT-u szkolili się w Słowenii
Wyższe stawki dla niezawodowych
Żołnierze PKW Irak są bezpieczni
Podejrzane manewry na Bałtyku
Armia pomoże służbom na zachodniej granicy
Ratownik w akcji
Potrzebujemy najlepszych
Pracowity pobyt w kosmosie
Niemal 500 absolwentów AWL-u już oficjalnie oficerami WP
Dzieci wojny
Umacnianie ściany wschodniej
Ostatnia niedziela…
Alert pogodowy. Żołnierze są najbliżej zagrożonych miejsc
GROM w obiektywie. Zobaczcie sami!
Cybermiasteczko na Festiwalu Open’er
Wołyń – pamiętamy
Blue Force vs Red Force w Orzyszu
Czarna Pantera celuje
Lotnicy uratowali Wielką Brytanię
Zatrzymania na granicach
Pierwszy polski lot Apache’a
Posłowie za wypowiedzeniem konwencji ottawskiej
Dwa tygodnie „rozgryzania” Homara-K
Planowano zamach na Zełenskiego
Nowe Abramsy już w Wesołej
12 tys. żołnierzy gotowych do działania
Sukcesy żołnierzy na międzynarodowych arenach
Święto sportów walki w Warendorfie
Korzystne zmiany w dodatkach dla sił powietrznych
„Niegościnni” marynarze na obiektach sportowych w Ustce
Międzynarodowy festiwal lotnictwa. Zbliża się Air Show Radom 2025
Pieta Michniowska
Śmierć gorsza niż wszystkie
Odznaczenia za misję
Nawrocki przedstawia kierownictwo BBN-u
K9 i FlyEye na poligonie w Ustce
ORP „Necko” idzie do natowskiego zespołu
Miliardowe wsparcie dla PGZ
Pestki, waafki, mewki – kobiety w Polskich Siłach Zbrojnych
PGZ buduje suwerenność amunicyjną
Sejm zakończył prace nad nowelizacją ustawy o obronie ojczyzny. Teraz czas na Senat
Bezpieczniejsza Europa
Pancerny drapieżnik, czyli Leopard 2A5
Rosyjska maszyna Su-24 przechwycona przez polskie F-16
W tydzień poznali smak żołnierskiego fachu
Pełna mobilizacja. Żołnierze ruszają na tereny zagrożone powodzią
Flyer, zdobywca przestworzy
Nie żyje żołnierz PKW Irak

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO