Afgańskie siły specjalne wspierane przez żołnierzy Jednostki Wojskowej Komandosów miały pochwycić talibskich terrorystów odpowiedzialnych za ataki na lokalne i sojusznicze wojska. Niestety, w czasie nocnego szturmu jeden z Afgańczyków został ciężko ranny. Mimo zagrożenia na pomoc poszkodowanemu ruszyli Polacy. O szczegółach akcji opowiada Łukasz, oficer JWK.
Z okazji Dnia Weterana Działań poza Granicami Państwa prezydent Andrzej Duda wręczył Ordery Krzyża Wojskowego dwóm żołnierzom Jednostki Wojskowej Komandosów. Jesteś jednym z nich.
Łukasz, oficer JWK: Tak, otrzymałem Order II klasy, czyli Krzyż Komandorski, a mój kolega Grzegorz – Krzyż Kawalerski. Jesteśmy ogromnie dumni z tych wyróżnień.
Te najwyższe rangą odznaczenia nazywa się współczesnymi Virtuti Militari i przyznaje za wybitne czyny bojowe połączone z wyjątkową ofiarnością i odwagą w czasie działań przeciwko terroryzmowi w kraju lub poza jego granicami. Za co Wy otrzymaliście Krzyże?
W ramach misji „Resolute Support” Jednostka Wojskowa Komandosów tworzyła przez kilka lat pod Hindukuszem tzw. zespół doradców wojsk specjalnych SOAT-50 (Special Operations Advisory Team). Naszym zadaniem było wspieranie i szkolenie narodowej kontrterrorystycznej jednostki afgańskiej policji ATF444 (Afghan Territorial Force), która stacjonuje w Kandaharze. Kapituła Orderu Krzyża Wojskowego doceniła nasz udział w operacji prowadzonej przez afgańskie siły specjalne latem 2019 roku.
Chodzi o operację bojową?
Tak. Na misji „Resolute Support” występowaliśmy w roli doradców i szkoleniowców, ale partnerowaliśmy także Afgańczykom w czasie planowania i realizacji każdej akcji specjalnej. Tak też było w okolicach Tirin Kot, na południu Afganistanu. Celem tej operacji było pochwycenie przywódców siatki terrorystycznej, która atakowała afgańskich policjantów oraz siły sojusznicze. Z zebranych informacji wywiadowczych wynikało, że poszukiwani przez nas przestępcy będą właśnie w okolicach Tirin Kot.
Ruszyliście nocą?
Większość operacji specjalnych prowadzona jest w nocy, bo zaskoczenie przeciwnika daje nam przewagę w działaniu. Okazało się jednak, że po latach misji ISAF terroryści wiedzieli już, że w nocy nie są bezpieczni. Zorganizowali także świetnie działającą sieć informatorów, którzy szybko powiadamiali ich o lądujących w oddali śmigłowcach. Ta operacja nie była łatwa, bo teren, w którym przyszło nam działać, był wyjątkowo trudny. Wioska, do której szliśmy, właściwie wyrastała ze skał, a u podnóża zbocza były jeszcze niewielkie zabudowania i ogrody. Chwilę po tym, gdy rozpoczęliśmy szturm, talibowie rozbiegli się do swoich kryjówek.
Udało się wam schwytać terrorystów?
Zatrzymaliśmy kilka osób, ale niestety podczas przeszukiwania terenu jeden z afgańskich policjantów został kilkukrotnie postrzelony w klatkę piersiową, ogień prowadzony był z ukrycia. W tej sytuacji mentorowany przez nas pododdział policji afgańskiej wycofał się. Afgańczycy podjęli później kilka nieudanych prób przebicia się do poszkodowanego. Ostatecznie poprosili nas o wsparcie.
Szturm się załamał. Co wówczas zrobiłeś?
Byłem dowódcą tej operacji i wraz z moim afgańskim odpowiednikiem koordynowałem jej przebieg z pobliskiego wzgórza. Ponieważ sytuacja się przedłużała, a nasze siły ciągle przebywały w rejonie aktywnego oddziaływania przeciwnika, postanowiłem wesprzeć partnerów w walce. Mimo że wielu moich podwładnych chciało ruszyć ze mną, zdecydowałem, że po poszkodowanego pójdzie trzech żołnierzy SOAT-50 i kilku Afgańczyków. Ostatni odcinek drogi pokonałem już tylko z Grześkiem. Czołgaliśmy się w niewielkim zagłębieniu terenu, a gdy dotarliśmy do poszkodowanego, wziąłem go na własne barki. W tym czasie Grzesiek mnie ubezpieczał.
Udało się go uratować?
Podjęliśmy próbę reanimacji, ale niestety byliśmy bezsilni wobec ran, jakich wcześniej doznał. Może to źle zabrzmi, ale ja miałem przeczucie, że nie uda się mu pomóc, że idziemy jedynie po ciało…
Dużo ryzykowaliście, wiedząc, że nie uda się mu pomóc.
Tak, bo nigdy nie zostawia się towarzysza walki. Nie wyobrażam sobie wrócić z operacji do bazy bez jednego żołnierza. I choć miałem obawy, to czułem, że to nasz obowiązek.
To nie była Twoja pierwsza misja w Afganistanie.
Trzecia. Służyłem w Ghazni w ramach misji ISAF, a potem dwukrotnie w czasie „Resolute Support”. Szczególnie dużo dała mi ta pierwsza bojowa misja w 2013 roku. Prowadziliśmy wówczas bardzo wiele operacji, zatrzymywaliśmy najważniejszych terrorystów, likwidowaliśmy składy broni i materiałów wybuchowych. Podczas tej zmiany byliśmy świadkami ataku na bazę Ghazni, a podczas jednej z operacji straciliśmy kolegę – st. chor. sztab. Mirona Łuckiego. Myślę, że to właśnie ten czas ukształtował mnie jako operatora.
Łukasz od 13 lat jest operatorem Jednostki Wojskowej Komandosów. Służbę zaczynał jako szeregowy, potem służył jako podoficer, dziś jest oficerem i dowódcą grupy specjalnej. Trzykrotnie służył w Afganistanie.
autor zdjęć: arch. JWK
komentarze