„Powstanie warszawskie było typowym uderzeniem w plecy armii walczącej. Wojsko niemieckie stało w ogniu ciężkich walk z zarazą bolszewicką w chwili, gdy generał Bór-Komorowski z rozkazu niepoczytalnej kliki hurra-patriotów rzucił na tyły frontu europejskiego swoje siły podziemne”
„Uderzenie w plecy”, „Nowy Kurier Warszawski”, gazeta wydawana przez władze okupacyjne
Pułkownik Karol Ziemski „Wachnowski” reorganizuje obronę Starego Miasta. Dowództwo północnego odcinka powierza ppłk. Janowi Mazurkiewiczowi „Radosławowi”, wschodniego – kpt. Eugeniuszowi Konopackiemu „Trzasce”, południowego – mjr. Stanisławowi Błaszczakowi „Rogowi”. Zachodnim odcinkiem obrony dowodzi nadal mjr Gustaw Billewicz „Sosna”.
Dowódca obrony Starego Miasta płk Karol Ziemski „Wachnowski” zostaje odznaczony Orderem Virtuti Militari IV klasy przez naczelnego wodza gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego.
Powstańcom udaje się udaremnić zamiar wysadzenia katedry św. Jana. Oddział por. Edwarda Sobieskiego „Bończy” atakuje niemieckich grenadierów pancernych, którzy zakładali ładunki wybuchowe. Udaje się zdobyć około 100 kg materiałów wybuchowych. Mimo kontynuowania walk katedra zostaje pod kontrolą niemiecką.
Bibliografia:
Władysław Bartoszewski „Dni walczącej Stolicy. Kronika Powstania Warszawskiego”
Władysław Bartoszewski „1859 dni Warszawy”
Andrzej Kunert „Kronika Powstania Warszawskiego”
Tadeusz Bór-Komorowski „Powstanie Warszawskie”
Władysław Bartoszewski, Michał Komar „Władysław Bartoszewski. Wywiad rzeka”
Norman Davies „Powstanie'44”
Muzeum Powstania Warszawskiego, www.1944.pl
Materiały Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego, www.sppw1944.org