Wojciech Kramer przez kilkanaście lat służył na okrętach rakietowych zwanych Tarantulami. Dziś ma 57 lat, jest cywilnym pracownikiem dowództwa 3 Flotylli Okrętów i mistrzem w wyciskaniu sztangi leżąc. W tym roku w swojej kategorii wiekowej i wagowej zwyciężył w mistrzostwach Polski, Europy i świata. Teraz myśli o pobiciu rekordu świata.
Od chwili wywołania przez sędziego zawodnik ma tylko minutę, by rozpocząć próbę. W tym czasie musi pojawić się na pomoście i położyć na ławeczce tak, by podczas tzw. boju jego stopy dotykały podłoża, natomiast biodra, barki i głowa miały kontakt z ławeczką. Potem następują trzy komendy. Zawodnik samodzielnie lub z pomocą obsługi zdejmuje sztangę ze stojaków na wyprostowane ręce i na hasło „start” opuszcza ją na pierś. „Press” oznacza początek wyciskania, czyli wypychania ku górze obciążonych ramion, które należy zablokować w łokciach. „Rack” to sygnał, że czas odłożyć ciężar z powrotem na stojak. Sekwencję należy wykonać płynnie, bez przestojów czy cofania sztangi, bo każdy ruch zawodnika obserwuje i ocenia troje arbitrów. Przy negatywnej ocenie jednego z nich próba może zostać zaliczona. Ale gdy wątpliwości ma dwóch, nie ma rady, podejście jest spalone – zawodnika czeka kolejna próba. W sumie ma ich trzy.
Kmdr ppor. rez. Wojciech Kramer w takiej sytuacji znajduje się nieczęsto. Choć skończył 57 lat, właśnie przeżywa najlepszy okres w karierze. Tylko w tym roku – w swojej kategorii wagowej i wiekowej – został kolejno mistrzem Polski, Europy i świata w wyciskaniu sztangi leżąc.
Trzecia siłownia
– Po raz pierwszy hantle miałem w rękach dokładnie 43 lata temu – wspomina Kramer. – Była połowa lat 70., kiedy wspólnie z kolegą postanowiliśmy urządzić sobie siłownię. Część sprzętu zrobiliśmy sami. Jakieś rurki, puszki po farbie... Więcej w tym było zabawy niż profesjonalnego podejścia. Ale bardzo chcieliśmy trenować – opowiada. Wkrótce znajomy podarował im książkę Stanisława Zakrzewskiego „Siła, sprawność, piękno”. – Był to chyba pierwszy w Polsce podręcznik dla miłośników kulturystyki. My szliśmy w trochę innym kierunku, ale dzięki niej zaczęliśmy wykonywać opracowane przez profesjonalistów ćwiczenia – wspomina emerytowany oficer. Niebawem mieli już do dyspozycji sztangę z prawdziwego zdarzenia.
Tymczasem minęło kilka lat. Kramer musiał zdecydować, co będzie w życiu robił. Postanowił zostać zawodowym żołnierzem i rozpoczął służbę w marynarce wojennej.
– Ukończyłem Wyższą Oficerską Szkołę Radiotechniczną w Jeleniej Górze. Jako specjalista od radiolokacji trafiłem na okręty rakietowe projektu 1241, znane też jako Tarantule – opowiada. Ze swoją dawną pasją jednak nie zerwał. – Wyciskanie leżąc trenowałem obok ciężarowców na obiektach wojskowego klubu Flota Gdynia – mówi. Ale okręty często wychodziły w morze. Poza macierzystym portem pozostawały kilka dni, tydzień, czasem dłużej. – To rzeczywiście wybijało z treningowego rytmu. Jednak i z tym sobie poradziłem. Dzięki pomocy kolegów w pomieszczeniu radiolokacyjnym urządziłem niewielką siłownię. Kiedy nie miałem akurat wachty, a na morzu zbytnio nie kołysało, mogłem trochę poćwiczyć – wyjaśnia i dodaje: – Wiąże się z tym nawet pewna anegdota. Poborowi, którzy przychodzili na okręt, musieli zaliczyć test z jego znajomości. Na pytanie: „Ile siłowni ma okręt (siłowni, czyli inaczej maszynowni – przyp. ŁZ)?”. Odpowiadali: „Dwie”. I wtedy słyszeli: „Nieprawda, bo u kapitana Kramera jest trzecia...”.
W latach 90. minionego wieku Wojciech Kramer po raz pierwszy wystartował w mistrzostwach marynarki wojennej. – Na własnej skórze odczułem, jak bardzo trening może różnić się od zawodów. Sędziował nam były mistrz świata Jan Łuka, który ściśle przestrzegał reguł. Zwracał uwagę na niedozwolone ruchy rąk i bioder, pojawiły się komendy. Efekt był taki, że choć na treningach wyciskałem sztangę ważącą 140-kilogramów, tutaj ledwie poradziłem sobie ze 130-kilogramową. Miałem nad czym pracować – przyznaje Kramer.
Od 3 lat ćwiczy w specjalnej uciskowej koszulce. – Wyciskanie w koszulce elastycznej i zwyczajnej, bawełnianej różni się diametralnie. To tak jakby porównywać skok wzwyż i skok o tyczce – podkreśla emerytowany oficer. – Koszulka uciskowa stabilizuje określone partie mięśni, przez co można wycisnąć znacznie większy ciężar. Z drugiej strony jednak potrzeba czasu, by się z nią oswoić. Bywa i tak, że zawodnikom zajmuje to dwa lata. No i taki sprzęt jest drogi. Koszulka kosztuje około 250 euro – tłumaczy Kramer. Zaraz jednak dodaje, że koszulka szybko go „polubiła”. Podczas treningów – kiedy nie obowiązywały tak ścisłe reguły jak na zawodach – wyciskał w niej nawet 215 kilogramów.
Setka na setkę
Po kilkunastu latach służby Kramer zamienił Tarantule na Dowództwo 3 Flotylli Okrętów w Gdyni. Na wojskową emeryturę odszedł w stopniu komandora podporucznika. Dziś jednak nadal pracuje w tym samym miejscu, tyle że już jako cywil. Rozpoczął też zupełnie nowy rozdział w swojej sportowej karierze. W marcu po raz pierwszy wystartował w mistrzostwach Polski federacji GPC, które zostały zorganizowane w Zalesiu. Potem jeszcze pojechał do Pabianic na mistrzostwa Europy i do słowackiej Trnawy na mistrzostwa świata federacji WUAP. Z każdej z tych imprez wracał ze złotym medalem. Na Słowacji wycisnął 190 kilogramów. – To był mój najlepszy tegoroczny wynik – podkreśla. Zaraz jednak dodaje, że apetyt rośnie w miarę jedzenia. – Rekord świata w mojej kategorii wynosi 212,5 kilograma. A mój kolega Wojciech Grabowski, który jest o dziesięć lat starszy, w swojej grupie 65–69 lat i kategorii 110 kg, wycisnął 210 kilogramów, ustanawiając rekord świata federacji WUAP. Jest więc co robić – mówi.
Tymczasem Kramer powoli przygotowuje się do przyszłorocznych zawodów razem z kolegą – Wojciechem Grabowskim, wielokrotnym mistrzem Polski, Europy i świata. – Na razie jestem w tak zwanym okresie międzystartowym. Dlatego ćwiczę na siłowni trzy, cztery razy w tygodniu po półtorej godziny. Do tego regularnie wyruszam na szybki, 40-minutowy marsz, żeby pobudzić krążenie. Nie stosuję żadnych sztucznych, niedozwolonych używek. Nie mogę sobie na to pozwolić tym bardziej że jestem honorowym dawcą krwi, zostałem też zarejestrowany jako dawca szpiku – zaznacza.
– Ludzie, którzy potrafią odnaleźć w sobie pasję i pielęgnować ją przez tyle lat, są naprawdę godni podziwu. Optymistyczne jest zwłaszcza to, że pan Wojciech nie przestał aktywnie żyć po zakończeniu służby. Wszyscy cieszymy się z jego sukcesów – komentuje kmdr ppor. Radosław Pioch, rzecznik 3 Flotylli Okrętów w Gdyni.
Tymczasem Wojciech Kramer zapewnia, że będzie trenował tak długo, jak tylko pozwoli mu na to zdrowie. – Kolega powiedział mi kiedyś: „Wojtek, najważniejsze to wycisnąć 100 kilo na swoje setne urodziny!”. I tego się trzymam – podsumowuje.
autor zdjęć: arch. prywatne
komentarze